Nevermore. Cienie, Kelly Creagh

Nevermore. Cienie, Kelly Creagh

Wydawnictwo Jaguar

Liczba stron: 460

Sny potrafią być zdradliwe. Niekiedy mamią w nieskończoność tym, co mają do zaoferowania i pozostawiają złudne wrażenie tęsknoty za tym, co nam pokazują. Czasami jednak okazują się być znacznie potworniejsze niż rzeczywistość, kiedy to zaczynamy dziękować, że wydarzenia w nich zawarte okazywały się być zwykłymi złudzeniami. Jestem jednak pewna, że są osoby, które miały tak realne sny, że w pewnym momencie zadawały sobie pytania „Co, jeśli to była prawda?” lub „Co, jeśli to naprawdę się wydarzyło?”. Ja sama tylko raz miałam sen, po którym obudziłam się zdezorientowana i miałam wrażenie, że bariera między tym, co rzeczywiste, a tym, co wymyślone zatarła się. Sny potrafią ogłupić i robią to z zadziwiającą precyzją. 

Varen utknął w świecie, w którym najstraszniejsze ze snów mogą okazać się rzeczywistością, w którym tak naprawdę nie wiadomo, co jest prawdą, a co kłamstwem. Choć Isobel wie, w jaki sposób może się dostać do miejsca, w którym się znalazł, pomiędzy światem żywych a umarłych, nie jest to wcale łatwe do wykonania. Nie, kiedy rodzice uważnie obserwują jej zachowanie. Mimo wszystko dziewczyna rusza do Baltimore w poszukiwaniu Reynoldsa, który jest kluczem do dostania się do przerażającego świata i odnalezienia Varena. Jednak czy sprowadzenie go całego i zdrowego będzie takie łatwe? Jednak przede wszystkim – czy jest to w ogóle możliwe?

Choćbym chciała, nie potrafię określić, który tom tak naprawdę jest ciekawszy. Nie ulega jednak wątpliwości to, że „Nevermore. Cienie” to fantastyczna kontynuacja pierwszej części, posiadająca wszystko, czego bym oczekiwała – a nawet jeszcze więcej! Moją uwagę w szczególności przykuło zakończenie, którego się nie spodziewałam, byłam nastawiona na zupełnie coś innego, jednak zostałam bardzo mile zaskoczona. Trzeciego tomu jak na złość nie widać, a ja koniecznie muszę wiedzieć, co się wydarzyło później! 

Przyjemnie było być świadkiem tego, jak zmienia się charakter głównej bohaterki – Isobel. Już w recenzji pierwszego tomu napisałam, że polubiłam ją za jej twardy charakter i indywidualizm, który autorka pokazywała w swojej powieści nie jeden raz. Tym razem Isobel znacznie bardziej wydoroślała i choć utrata Varena niemal ją zrujnowała, nie poddawała się i chciała za wszelką cenę walczyć o to, żeby dostać się do Baltimore i odnaleźć chłopaka. Byłam wręcz pewna, że Isobel zastosowałaby wszelkie konieczne środki, aby tylko dopiąć swego i odnaleźć tego, któremu obiecała, że wróci. Cieszę się, że autorka nie zrobiła z niej postaci, która – z pozoru całkowicie zwyczajna i normalna – nagle odkrywa w sobie magiczne moce i za zadanie ma uratować świat. Isobel jest przeciwieństwem takiego typu postaci i zaprzeczyć nie można, że Kelly Creagh doskonale wiedziała co robi, konstruując taki charakter. 

Mogłoby się wydawać, że brak Varena spowoduje, że książka ta nie będzie tak ciekawa jak poprzednia część. Nic bardziej mylnego – ten tom jest równie ciekawy i wciągający, pod pewnymi względami – jak na przykład zakończenie i finałowa akcja – wydaje się być nawet lepszy, jakby autorka znacznie bardziej się postarała przy jego tworzeniu i uczyła się na błędach. Brak Varena w żaden sposób tej książce nie zaszkodził, a wręcz przeciwnie – dał szansę Isobel i jej przyjaciółce, Gwen, na przejęcie sterów i wykazanie się tym, co potrafią. A uwierzcie, obie tworzą znakomity duet! Sama Gwen jest przesympatyczną bohaterką, której wypowiedzi nie raz mnie rozbawiły.

Akcja toczy się wartko i w żadnym momencie nie odczuwałam znudzenia, ani nie miałam ochoty odłożyć tej książki na półkę. Tak naprawdę było całkowicie odwrotnie – z przyjemnością rzuciłabym wszystko, żeby tylko nie odrywać się od lektury i móc przeczytać ją całą za jednym zamachem. Autorka umiejętnie dawkuje akcję, kolejne wydarzenia pojawiają się w takich odstępach, że potęgują ochotę na jeszcze więcej i przede wszystkim - nie męczą.

Tym razem znacznie mniej w oczy rzucała mi się koszmarna wręcz postać ojca głównej bohaterki, choć i tak niektóre jego zachowania wpędzały mnie w konsternację. Bo naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić, żeby któreś z moich rodziców regularnie sprawdzało mój telefon w celu skontrolowania sms-ów lub zażądało, żebym go dała, aby przeczytać wiadomość. W większości sytuacji jednak czułam do niego sympatię, co jest dużym sukcesem w porównaniu z moimi emocjami wobec tego bohatera w poprzedniej części Nevermore. 

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko zachęcić was do zapoznania się z tą serią, która jest naprawdę warta poznania. Ja – po tak zaskakującym zakończeniu, jakie zaserwowała mi autorka – nie myślę teraz o niczym innym, jak tylko o tym, żeby kolejna część trafiła w moje ręce jak najszybciej. Nie sądziłam, że powieść ta może mnie zaskoczyć aż w takim stopniu, co jest naprawdę miłym doznaniem. Polecam tę lekturę każdemu miłośnikowi lekkiej fantastyki.

Moja ocena: 9/10

Wyzwania: Czytam Fantastykę oraz Z półki 2013.