19 marca 2013

Zwiadowcy. Ruiny Gorlanu, John Flanagan




Wyobraźcie sobie, że nadejść musi chwila, w której będziecie musieli zmierzyć się z tym, co zamierzacie robić w przyszłości. Czym chcecie się zajmować? Zostaniecie kucharzem lub kucharką? Skrybą? Dyplomatą albo dyplomatką? Czy może pragniecie ubrać zbroję, wziąć do ręki miecz i walczyć na śmierć i życie za własne królestwo? To, o czym marzycie, niekoniecznie musi się spełnić. Do zostania rycerzem możecie nie mieć odpowiedniej postury i predyspozycji, do bycia skrybą wyjątkowej kaligrafii, do gotowania wystarczających umiejętności. Wtedy zostaje wam tylko jedno – praca na wsi, z dala od spełnienia własnych marzeń. 

W takim świecie żyje Will oraz jego przyjaciele. Nadchodzi chwila, w której możny baron zadecyduje o jego przyszłości. Chłopak marzy o byciu rycerzem, jednak nie posiada odpowiedniej –postury fizycznej – jest drobny, przez co nie byłby w stanie odpowiednio władać mieczem. Will posiada jednak inne, zachwycające umiejętności, które przyciągają uwagę Halta, który proponuje mu przystanie do zwiadowców. Być może nie jest to coś, o czym marzył Will, jednak to dopiero początek fascynującej przygody, jakiej by się nawet nie spodziewał. 

Doskonale pamiętam początek mojej przygody z tą serią, a dokładniej zawahanie towarzyszące mi myślom nad kupnem pierwszego tomu. Wahałam się mnóstwo razy, na okrągło przeglądałam opinie na stronach internetowych, podpytywałam znajomych, aż w końcu postanowiłam zaryzykować i kupić pierwszą część. W najgorszym wypadku, gdyby mi się nie spodobała, nie musiałam przecież kupować kolejnych części, prawda? Moje obawy były tak bezpodstawne, że teraz mam ochotę się z tego śmiać. Cieszę się, że nie zrezygnowałam z kupna „Ruin Gorlanu”, bo zapewne ominęłaby mnie przygoda z tak świetną książką a zarazem początkiem cudownej – mam nadzieję! – serii. Jednak czy spodziewałam się, że powieść ta aż tak bardzo mi się spodoba? Absolutnie nie, co było tym większym zaskoczeniem. 

Ktoś poszukuje sympatycznej, wciągającej i całkowicie porywającej książki przygodowej? Z odrobiną fantastyki? Powieści, która pokazuje, że – być może nie zawsze – jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło? Jeżeli tak, pierwszy tom „Zwiadowców” jest doskonałym wyborem na oderwanie się od ponurych myśli lub po prostu spędzenie miłego czasu w towarzystwie naprawdę dobrej książki. Ciężko mi dokładnie sklasyfikować tę lekturę, bo czy jest ona jedynie dla młodzieży? Nie wydaje mi się, gdyż według mnie świat w niej przedstawiony może porwać każdego, nawet znacznie starszego czytelnika. 

„- A z jakiegoś niezrozumiałego powodu byli uczniowie wprost marzą o tym, by przyłapać swojego mistrza z opuszczonymi portkami. - Spoglądał na Willa tak oskarżycielsko, że chłopak już zamierzał zaprotestować i zapewnić go, że on nigdy nie zachowa się w ten sposób. Uświadomił sobie jednak, że prawdopodobnie nie omieszka spróbować, i to w dodatku przy pierwszej nadarzającej się okazji.”

Czasami nachodziło mnie takie wrażenie, że autor być może zbyt łagodnie traktuje swoich bohaterów, oszczędzając im krzywd i cierpień. Jednak zaraz potem przypominałam sobie te wszystkie nieszczęścia, z którymi się spotkali i zaczęłam wierzyć w intencje autora. Absolutnie nie posądzam tej książki o naiwność, tym bardziej, że niektóre wydarzenia doskonale świadczą o jej braku, jednak w pewnych momentach ma się wrażenie, że świat stworzony przez Johna Flanagana jest niemalże baśniowy. Jednakże jak wiadomo, w każdej baśni występuje dobro i zło, tak też jest w pierwszym tomie „Zwiadowców”. Bohaterowie nie raz potkną się o kłody rzucane im pod nogi, jednak z pomocą przyjaciół będą w stanie podnieść się i z uniesioną głową iść dalej.

Urzekło mnie to, jak skrupulatnie autor zadbał o wątki poboczne, nie skupiając się jedynie na przygodach Willa. Inne postaci są równie istotne, a ich losy przedstawione w tak samo ciekawy i interesujący sposób. Cieszę się, że autor po pewnym czasie nie zapomniał o niektórych bohaterach, bo być może nie są postaciami pierwszoplanowymi, jednak według mnie są równie ważni i każdy z nich wprowadza do tej historii coś innego. Postacie w tej książce są bardzo różnorodne i barwne, każdy z nich odznacza się indywidualizmem, umiejętnością samodzielnego myślenia i – niektórzy z nich – prawdziwym charakterkiem. Każdy wzbudza sympatię, co jest dużym krokiem do pokochania tej książki. 

W świecie stworzonym przez autora nie sposób się nie zakochać. To szczególnie łatwe zadanie dla tych, którzy fascynują się klimatem średniowiecza, a którego nie sposób tutaj nie zauważyć. Sama sceneria jest zachwycająca i z łatwością można wyobrazić sobie lasy, równiny, tytułowe Ruiny Gorlanu oraz o wiele więcej ciekawych i przyciągających uwagę rzeczy. John Flanagan opisuje to wszystko z taką łatwością i lekkością pióra, że obrazy te w jednej sekundzie pojawiają się przed oczyma. 

Mogę śmiało zachęcić wszystkich poszukiwaczy dobrej przygody i ciekawie przedstawionego świata do przeczytania tej książki. Zabierając się za nią nie wiedziałam dokładnie, czego oczekuję, jednak w żadnym stopniu nie zawiodłam się na tej powieści i po jej przeczytaniu śmiem przypuszczać, że kolejne części będą równie wciągające i porywające już od pierwszych stron. Książka ta to nie tylko opowieść o przeżywaniu ciekawych przygód, ale również o przyjaźni, odwadze i umiejętności wybaczania tym, którzy przyczynili się kiedyś do naszego nieszczęścia. Momentami bawi i wywołuje uśmiech na twarzy, chwilami zaś powoduje wzruszenie i napięcie w oczekiwaniu na to, co wydarzy się dalej.

Moja ocena: 10/10 

25 komentarzy:

  1. Odpowiedzi
    1. Dołączam do grona zakochanych. :) Całe szczęście na półce mam 3 kolejne części, nie muszę nigdzie za nimi biegać i się niecierpliwić.

      Usuń
  2. Same pozytywne opinie czytam o Zwiadowcach :). Może i bym się skusiła, ale niestety nie mam teraz szans na rozpoczynanie kolejnej serii.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja już przestałam się opierać nowym seriom, bo wiem, że i tak z nimi nie wygram. :) Czasami ciężko się oprzeć, tym bardziej, że do Zwiadowców ciągnęło mnie od bardzo dawna.

      Usuń
  3. Pomimo Twojej zachęty, ja odpuszczę. Wspominałam już, iż raczej nie sięgam po takie książki? :]

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wspominałaś, wspominałaś, nic na siłę. ;)

      Usuń
    2. Coś chyba często o tym wszędzie wspominam... Hm... ;]

      Usuń
  4. Ja się już długo czaję na tę serię, jednak nie mogę nigdy w bibliotece natrafić na pierwszy tom :C
    Mam nadzieję, że niedługo mi się to uda, bo już nie mogę się doczekać!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Znam tą niecierpliwość, kiedy nie można doczekać się przeczytania jakiejś książki czy chociażby zakupu, żeby po prostu mieć ją na półce. :) Mam nadzieję, że szybko ją zdobędziesz, bo to zdecydowanie warta przeczytania pozycja!

      Usuń
  5. Chciałabym przeczytać, bo takie recenzje jak twoje z pewnością bardzo zachęcają. Muszę poszperać w bibliotece.

    A ja w podobnym stylu jak ty do Zwiadowców, podchodziłam do Igrzysk Śmierci, gdy jeszcze nie były popularne. Z jednej strony mnie ciekawiło, z drugiej spodziewałam się... sama nie wiem czego, ale że mi się nie spodoba. Miałam szansę wypożyczyć, nie zrobiłam tego... Już nie pamiętam, co sprawiło, że kupiłam pierwszy tom. Podobnie było z Córką Krwawych, którą to serię teraz ubóstwiam. Coś jest w tym pierwotnym wahaniu przed sięgnięciem po książkę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Szperaj, szperaj. :) Książka cudowna, mi osobiście bardzo poprawiła humor, bo jest taka... beztroska?

      Ja osobiście do Igrzysk podeszłam bez najmniejszego zawahania, kilka dni marudziłam tacie, żeby pojechał ze mną do oddalonego o 15 km empiku tylko po kupno tej książki. :) Ale zgadzam się zdecydowanie, że coś w tym jest, miałam tak m.in. z serią Dary Anioła (chyba 3 razy wpisywałam te książki na listę i usuwałam je z niej, a jednak zdecydowałam się kupić - i słusznie!) oraz z Mrocznym kochankiem J.R. Ward. :) A po przeczytaniu zachwytom nie było końca.

      Usuń
  6. Dużo dobrego czytałam na temat tej serii, ale obecnie nie jestem nią zainteresowana. Mam sporo rozpoczętych historii czekających na kolejne tomy, więc wpierw skupię się na nich :)

    ps. recenzja dodana do wyzwania

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chciałabym mieć w sobie tyle samozaparcia, żeby odmówić nowym seriom i skupić się na tych, które muszę dokończyć. Niestety nie jestem w stanie się oprzeć, co widać. :)

      Usuń
  7. Na razie nie mam jakoś szczególnej ochoty na tę serię ;) Może kiedyś :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzymam kciuki, żeby ochota nadeszła, bo ta książka jest naprawdę cudowna. :)

      Usuń
  8. Mam calutką serie w mojej domowej bibloteczce i az dziw bierze, ze jeszcze nie zaczełam czytac.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O rany, zazdroszczę ogromnie! Ja mam tylko 4 tomy, ale powoli kolekcjonuję resztę. :)

      Usuń
  9. Mam nadzieję, że wpadnie w moje ręce.. :)
    zapraszam na mojego bloga
    dopiero co zaczynam więć prosze o komentarz i może jakąś podpowiedz :P
    http://recenzje-ksiazek-dunlop.bloog.pl/

    OdpowiedzUsuń
  10. Moja siostra uwielbia tę serię, a ja nadal się za nią nie zabrałam. A nie mam wątpliwości, że jest świetna i na pewno mi się spodoba. Brak czasu to zło.

    OdpowiedzUsuń
  11. Kocham tę serię i mogłabym ja czytać na okrągło, a Halta to najchętniej w jakikolwiek sposób "przetransportowałabym" do naszego świata ;) na razie jednak muszę jakoś "sprowadzić" sobie całą serię na mój regał. ;) Już nie mogę się doczekać polskiej premiery dwunastego tomu! ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Halt jest wspaniały, z tym nie mogę się nie zgodzić. :D A ja nie mogę się za to doczekać momentu, w którym zabiorę się za czytanie kolejnego tomu, oby był tak samo genialny. :)

      Usuń
  12. Czytałam pierwszą część Zwiadowców, która bardzo mi się podobała, ale druga była tak kiepska że przerwałam w połowie, bo szkoda mi było czasu na tą pozycję. Raczej już do niej nie wrócę ;))

    OdpowiedzUsuń
  13. Słyszałam zarówno o autorze, jak i o tej serii, naprawdę wiele dobrego. Twoja recenzja jeszcze tylko to potwierdziła, więc nie pozostaje mi nic innego jak tylko wreszcie się zmobilizować i za nią zabrać :P

    OdpowiedzUsuń
  14. Przeczytałam wszystkie części i się teraz na samo wspomnienie łezka w oku kręci... To przerażające uczucie: Braku książki O.O

    OdpowiedzUsuń
  15. Pierwsza część kompletnie mnie nie porwała, choć z twojej recenzji wynika że ci się bardzo spodobała. Ja odebrałam ją jednak bardzo negatywnie. Dalsze części jednak czytałam z takim zapałem, że rozpędziłam się i dotarłam aż do 5 ;) Mimo niezbyt dobrego, według mnie, początku to reszta serii ma nogi i ręce ;)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy opublikowany komentarz, opinia czytelników mojego bloga naprawdę wiele dla mnie znaczy i gorąco motywuje do dalszego pisania.

Copyright © 2016 Złodziejka Książek , Blogger